دنیای من و آدم کوچولوها – کار شخصی و خصوصی

رژیا پرهام – تورنتو

دخترک بی‌مقدمه می‌گوید:

Razhia, the day you were on your trip, I badly missed you.‎

(رژیا روزی که سفر رفته بودی، من خیلی دلم برات تنگ شده بود.)

بغلش می‌کنم و تشکر می‌کنم. می‌گوید:

There wasn’t any chance I could come with you?‎

(هیچ شانسی نبود که من هم بتونم همراهت بیام؟)

می‌گویم متأسفانه نه. دلیلش را می‌پرسد. می‌گویم:

I had some work to do.‎

(من کارهایی داشتم که باید انجام می‌دادم.)

کنجکاوی‌اش (فضولی‌اش) گل می‌کند و می‌پرسد چه کاری؟ تعجب می‌کنم و خیلی جدی جواب می‌دهم:

It was my business sweetheart, and I preferred to be alone

(کار خودم بود عزیزم، و ترجیح می‌دادم تنها باشم.)

جدی نگاهم می‌کند و با لحن عاقلانهٔ کسی که درک کرده، ولی می‌خواهد مطمئن بشود، می‌پرسد:

‎You mean the business when people go potty?‎ 

(منظورت از بیزنس همون کاریه که آدم‌ها توی دستشویی انجام می‌دن؟)

خلاصه که در قوانین نانوشتهٔ مهدکودک ما فقط یک «کار شخصی و خصوصی» وجود دارد و آدم‌ها فقط بابت همان یک کار اجازه دارند تنها باشند!